Ons voorland

Genocide. We maken
het mee. Schreeuwen?
Nee, druk op het sternum.
De hele dag brok in mijn keel.
Een uitgemergeld jongetje.
Naakt in zijn moeders armen.
Zijn ruggengraat en ribben
steken hartverscheurend uit.
Schreeuwen. Nu.
Een bom op de Knesset!
Intussen: cat bonds,
‘niet gerelateerd aan
economische gebeurtenissen’.
De kapitalistische mens:
surfer op monstergolven?
Ik schrijf op: niemand mag
vergeten wie de monsters waren.

Stel je voor een loterij.
Iedereen heeft loten.
Niet één lot, maar meerdere loten.
Dat zijn loten van een loterij die je niet wilt winnen.
En van die loterij groeit de winkans.
Die groeiende winkans
heet klimaatverandering.

Je wint waterschade in je woning
na een hoosbui. In jargon:
een piekbui van 55 millimeter in 1 uur.
Je wint oprukkende schimmels,
een onbewoonbaar huis.
En je wint een woningcorporatie
die het ingewikkeld vindt.
‘Het is allemaal niet zo eenvoudig,’
hoor je een bestuurder zeggen. Hij meent het.

In de tuin groeien brandnetels
tot aan je borst, het onkruid is door
het kunstgras heen gebroken.

Jij en iedereen in de buurt
blijken heel veel loten te hebben.
Iemand wint een huisdier dat sterft
aan een bacteriële infectie.
Zijn echtgenote wint een bloedtransfusie
tegen dezelfde infectie.
En in de toekomst wint iemand met dat lot
deze bloedtransfusie misschien niet,
maar wint ie de infectie. Punt.

Waar je ook bent, heb je loten.
Elke plek geeft loten. Alleen
met genoeg geld kun je van loten afkomen.

Als je genoeg geld hebt.
Dat is een heel andere loterij.

Wat is de aard van de catastrofe
van fossiele brandstoffen?
Het zoet van tijdelijk comfort
en vooruitgang, de illusie
van democratie en de tol
van een nieuwe pithos van Pandora,
een geschakelde catastrofe,
pop-up rampen met het watermerk
van woekerend kapitaal.
Vandaag een bui van 100mm.
Morgen nog 1 – volgend jaar kurkdroog.
Check je arbeidscontract.
Check je verzekeringen.
Bliksem tikt de grond al aan.
Het onweer als miljoenen jaren terug.

Kapitalisme afzweren,
dat doe je niet voor het geld.
Maar waarvoor wel?
Een lepelaar in het veld
eind mei? Een man
uit Senegal die zelfgemaakte
sambal verkoopt (‘sambal
van Samba – illegally good’)?
De sprong die je waagt.
De beslissende beweging
naar de gemeenschap
van werk en natuur,
van lepelaars, zelfgeteelde
kruiden, iemand
die iets heeft gemaakt.

De wasbeer is hier en ongewenst
volgens de Zoogdiervereniging.
De fascisten zijn ook hier,
welsprekende zegslieden van knokploegen.
Het gelijk van een enkeling
lijkt op een droom. Leven we
in het tijdperk van de drogbeelden?
Of kondigt zich het eind aan
van het drogbeeld zelf? Waarheid
heeft massa nodig. Heeft waarheid
massa, dan zit het op de rug van de macht.
Dat begrijpen de fascisten heel goed.
Maar daar hoor je de Zoogdiervereniging niet over.

Ons voorland: vechtrelatie.
In het strijdperk verslapt
voor wie volhardt de wurgklem.
Liederen voor revoluties,
d.w.z. arbeidersrevoluties,
neemt de wind mee
over dodenakkers waar
het altijd spookt.
Met het klimaat op de wip,
nachtwakerstaten
en brievenbusfirma’s
ontdekken we onszelf
als werkers, zonder code
om kapitaal subiet
te kraken, wel op de bres
tegen powerplay
en etnische zuivering
mediaal tot rêverieën
omgebogen over
de nieuwe Riviera,
moeten we leren
samen bressen te slaan.

Prijsvraag: wanneer verzinkt
nieuwbouwdorp Cortelande?
Het best bekeken tv-programma
van 2033? Help, ik verzak!
Gepresenteerd door Harm Edens
die alle kandidaten afzeikt.
Fairbourne, dat wordt ons lot
(als het de zeespiegel niet is,
rukken natuurbranden dan op
naar onze drinkwaterbedrijven?)
Zitten we daar straks, met onze
kapotte Quookers en rainshowers,
en dynastie-rijke buren zich
verschansend in hun amfibische unit.
Hypothekers: ‘O overheid!’
Verzekeraars: ‘O overheid!’
Bewoners: ‘Klootzakkuhh!’
Overheid: ‘Ooohhh jeeeeehh!’
Welkom in tentenkamp Holland.
Wat?? Je tante op een houtvlot.

Onze terminator geeft Faber een spuitje
en merkt voor het eerst een emotie op (vreugde).
Miljardairs houden van de hoosbuien
boven ons hoofd, het hunne zit klem
in het oog van de naald, pardon, kamelenaars.
De regenboog van het verzet schijnt!
We sturen vuurtornado’s naar Blaricum.
Bankiers staken ook, voor meer winst.
Voor capital strike is geen vertaling.
Rosa voelde zich overal thuis waar wolken,
vogels en tranen waren. We geven de wereld
meer laaghangende wolken in de subtropen,
en Nederland draaihalzen, dwergmeeuwen
grauwe gorzen, dito kiekendieven, kwakken
kemphanen, korhoenen, kuifleeuweriken,
velduilen en woudapen. En heel veel tranen,
je voelt ze ’s ochtends al opwellen: van geluk.

Vaarwel Huib, lieve naamgever
van mijn jongste: ‘Hoe moet het nu
verder met de wereld?’ zei je nog.
Ik dacht: de beuk erin, niet jouw stiel,
voor we ontdekten dat je vorig jaar
Wilders een keer getrold had op X
(‘Loser!’). De trollende, doodzieke
dominee! En nu het verleden je
definitief in de greep heeft, haten
de VS ons. Zo gaat het nu verder.
Fuck ’m! Het beste uit de VS komt
meestal uit Canada. Maar dat bedenk
ik nu pas. Junior zegt door een anekdote
van je vrouw nu telkens dat hij na
het zien van een vlinder jou heeft gezien.
Dat is ook de wereld, Huib, de wereld
waarvoor ik alles op alles zal zetten.
Die frêle, als uit crêpepapier getoverde
wezentjes, als gratis versiering, een gift
in een wereld waarin jij, ook al is het als
begoocheling, doorvlindert om ons heen.

De weg naar school: rivier.
Het klaslokaal: geen airco.
Welke school? Elke!
Behalve de privéschool.
Greta weet het al jaren.
Hozen met druppels in je ogen.
Klauwen in de mist.
Ik werk in een watertoren
op de begane grond.
Miljardairs worden minister.
Als hun stromannen grillig worden.
Domheid kapitaal hindert.
Plant een boom om in te klimmen
en te fluiten als een merel.
Spaar voor een motorboot.
Is er trouwens iets dommer
dan een spits van Herakles
die juicht als Ronaldo?